Sierpniowe zalecenia pszczelarskie

Zalecenia pszczelarskie

W tym celu nie można dopuścić do przerwania czerwienia. Jeśli kończą się pożytki np. z gryki, pszczoły przewozimy na nawłoć czy wrzos. Jeśli nie ma takiej możliwości, podkarmiamy pszczoły małymi dawkami syropu cukrowego albo inwertu, wywołując złudzenie pożytków naturalnych. Nie wolno też zapominać, że dostateczna ilość pyłku w tym okresie, ma istotny wpływ na ilość składanych jajeczek.

Jeżeli zdarzy się, że miód w spóźnionych przypadkach wybieramy w pierwszej połowie sierpnia (wyjątek stanowią pasieki korzystające z wrzosu, nawłoci i ze spadzi), to po odebraniu miodu ustawiamy gniazdo na zimę. W skład ramek przeznaczonych do gniazda zimowego, powinny wejść ramki nowe, ale przynajmniej dwa razy przeczerwione i starsze. Usuwamy ramki młodsze i z niedokończoną budową u dołu. Dobrze byłoby, aby w gnieździe nie było ramek, na których pszczoły zimowały poprzedniej zimy! Unikniemy wtedy nosemozy i innych chorób. Nie usuwamy z ula ramek z pierzgą.

W każdym ulu powinny znaleźć się po dwie ramki z pierzgą, ustawione na skraju gniazda. Stanowią one niezbędną porcję pokarmu białkowego na zimę, bez którego nie będzie wychowu czerwiu pod koniec zimy, a także tworzą izolację cieplną w gnieździe. Ramki raz przeczerwione, młode, nie nadające się do zimowli, przechowujemy zabezpieczone przed motylicą w plastikowych workach, zalane 100 g kwasu octowego na każdy worek i szczelnie zamknięte (należy je przechowywać w suchym pomieszczeniu).

Część najlepszych plastrów wolnych odebranych z uli, można przechować do wiosny jako awaryjne i zabezpieczyć je jak powyżej. Natomiast resztę plastrów przetapiamy na wosk. Ramki czyścimy i przechowujemy w pracowni do wiosny. Po ostatnim miodobraniu, rozpoczynamy karmienie rodzin. Przeciętnie na każdą rodzinę przeznaczamy po 12 kg cukru. Rodziny silne powinny dostać więcej, a rodziny słabsze nieco mniej zapasów zimowych.

Przy karmieniu końcowym, które przypada na pierwszą dekadę września, zwracamy uwagę, by nie „zalać” całych plastrów. Zapasy winny zajmować dwie trzecie plastra, a jedna trzecia ma zostać pusta, jako miejsce do zimowli rodzin. Jeżeli zapasy zajęły więcej niż 2/3, to dodać trzeba w środek gniazda pustą ramkę.

Jeżeli jest mniej zapasów niż 2/3 - dodajemy dodatkową dawkę syropu. Najwłaściwszy pokarm dla pszczół to inwetr lub syrop cukrowy w stosunku 3:2 (cukier - woda). Jeżeli warunki pozwalają, woda powinna być gotowana, ale może też być surowa, ale dobra (studzienna lub źródlana). Woda wodociągowa chlorowana musi być gotowana, lub odstać 24 godz. (syrop robimy na dzień przed karmieniem).

Do syropu można dodać kwasek cytrynowy, lub ocet po 100 g na 10 l syropu. Poprawia to jakość syropu i mniej wyczerpuje pszczoły. Na ramce Ostrowskiej pszczoły zimują na dwóch korpusach. Ramka Ostrowska jest niższa o 3 cm od ramki wielkopolskiej i nie daje gwarancji, że nad kłębem jednego korpusu pszczoły złożą zapasy grubości 10-12 cm, zapewniające dostateczną ilość pokarmu zimą. Dlatego konieczny jest drugi korpus. Średniej kondycji rodzina obsiada 6-7 ramek Ostrowskiej na czarno. Wyjątkowo silne obsiadają 8 ramek, ale pszczoły przeżywają też zimę, gdy zostają na ramkach 5+5, tzn. 5 na dole i 5 na górze, ułożonych na ciepło, przy ścianie, od strony wylotka. Za ostatnią ramką można dać deskę odgrodową, czyli zatwór grubości 0,8 cm, na dole i na górze. Między korpusami powstaje ok. 2 cm przerwa, przez którą odpływa nadmiar wilgoci.

Podsumowując praktyczne zalecenia hodowlane i bioasekuracyjne oraz by pszczelarz miał gwarancję silnej rodziny i prawidłowego zazimowania musimy:
-- Zakończyć sierpniowe prace związane z pozyskiwaniem miodu (jak najszybciej).
-- Kończymy układanie gniazd na zimę.
-- Po ostatnim miodobraniu, natychmiast rozpoczynamy podkarmianie, by zmusić matki do intensywnego czerwienia w okresie od 1 do 20 sierpnia. Pszczoły wychowane z tego czerwiu, będą żyć aż do maja przyszłego roku.
-- Karmienie kończymy przed 10 września (z wyjątkiem rodzin, które wykorzystują pożytek spadziowy lub wrzosowy i nawłociowy).
-- Na czas karmienia ocieplamy gniazda matami, by zapewnić ciepło do wychowu czerwiu i prawidłowego ułożenia zapasów.

Po 10 września zdejmujemy maty, by zahamować czerwienie, które wówczas może już tylko osłabić rodzinę, a wychowane po 20 września pszczoły nie dożyją wiosny i powiększą ilość ospypu zimowego.

-- Po zakończeniu odbioru miodu podajemy wszystkim rodzinom środki warrozobójcze: paski z baywarolem, lub odymiamy je trzykrotnie apiwarolem lub biowarem 500.

Paski powinny znajdować się w ulu od 21 do 42 dni. Nie wolno zostawiać pasków w ulu na zimę. Zachęcamy do biohigienizacji pasiek z zastosowaniem preparatów probiotycznych w bioasekuracji rodzin pszczelich w celu zwiększenia odporności na zagrażające pszczołom patogeny.

-- Zabezpieczamy daszki przed przeciekaniem wody do uli (wilgoć w ulu jest powodem złego zimowania lub utraty rodzin).

-- Tanią metodą w walce z warrozą, stosowaną w metodzie zintegrowanej przez pszczelarzy jest kwas szczawiowy, który stosujemy metodą nakrapiania. Kwas szczawiowy można kupić jako gotowy roztwór do użycia, bądź sporządzić samemu. Jest to prosty, ale skuteczny sposób, który zyskuje coraz większą popularność. Stosujemy letni roztwór syropu cukrowego w stosunku (1:1) zawierający 3,2% kwasu szczawiowego. Do jego przygotowania używany jest kwas szczawiowy (w postaci kryształków), (zawiera 71,4 % kwasu szczawiowego).

Roztwór sporządza się w proporcjach: 7,5 g kwasu szczawiowego (kryształki): 100g cukru: 100 g wody.
Z tych ilości otrzymujemy około 150 ml roztworu. Jest niezmiernie istotne, aby zachować podaną proporcję.

Strzykawką lub aplikatorem nakrapia się lub polewa pszczoły w uliczkach cienkim strumieniem roztworu w następujących dawkach: mała rodzina 20-25 ml, normalna rodzina 25-30 ml, silna rodzina 30-35 ml. Na jedną uliczkę przeznacza się około 5 ml sporządzonego roztworu. Bardzo delikatne odymianie, zniechęca pszczoły do opuszczania uliczek, co ułatwia pracę. Do wyjmowania beleczek międzyramkowych wskazana jest pomoc dodatkowej osoby.