Drzewo Krzyża Świętego

Choć w Piśmie Świętym nie podano dokładnych wymiarów krzyża, z wielu źródeł historycznych i archeologicznych można wyciągnąć pewne prawdopodobne wnioski na temat jego rozmiarów. Krzyż, na którym umarł Jezus, był typu łacińskiego, czyli pionową belką połączoną z poziomą. Wzrost osób, które były ukrzyżowane w tym czasie, nie przekraczał zwykle 1,7 m, a wysokość krzyża wahała się od 3 do 5 metrów. Krzyż mógł być dość prosty, wykonany z drewna, które było dostępne w okolicach Jerozolimy, a jego masa mogła wynosić od 30 kg. do 50 kg. Z uwagi na brutalność rzymskiej metody ukrzyżowania, krzyż miał na celu nie tylko śmierć poprzedzoną cierpieniem, ale także publiczne poniżenie.
Początkowo nie było pewności, z jakiego drzewa wykonany był krzyż, na którym ukrzyżowano Jezusa. Jednak w tradycji Kościoła wschodniego i zachodniego powszechnie przyjmuje się, że drzewo krzyża było dębem lub cedrem. Istnieją jednak także teorie, które wskazują na drzewo figowe lub sosnę, ze względu na ich dostępność w regionie Palestyny w I wieku. W tradycji katolickiej ważnym elementem jest także przekonanie, że krzyż był z drzewa, które zostało przeklęte przez Boga, co symbolizuje przełamanie grzechu Adama i Ewy. Drzewo, z którego wykonano krzyż, stało się jednym z najbardziej tajemniczych symboli chrześcijaństwa. W tradycji teologicznej, krzyż jest symbolem zwycięstwa nad grzechem i śmiercią, dlatego też drewno, z którego został wykonany, posiada szczególne znaczenie. Często mówi się, że drzewo to było "wybrane przez Boga", aby stało się symbolem zbawienia. Ponadto, w wielu tekstach religijnych drzewo krzyża jest opisane jako drzewo życia, w opozycji do "drzewa poznania dobra i zła" z Ogrodu Edenu, które przyczyniło się do upadku człowieka.

Pytanie o to, gdzie znajduje się prawdziwy Krzyż Jezusa, jest jednym z najbardziej intrygujących zagadnień w historii Kościoła. Relikwie Krzyża Świętego zostały odnalezione przez św. Helenę, matkę cesarza Konstantyna Wielkiego, w 326 roku. Podczas swojej pielgrzymki do Jerozolimy, Helena odkryła miejsce, w którym, według tradycji, stał krzyż, na którym ukrzyżowano Jezusa, a także inne krzyże, co uczyniło to odkrycie szczególnie niezwykłym.

Św. Helena przekazała relikwie Krzyża do Konstantynopola, a część z nich trafiła do Rzymu. Współcześnie wiele miejsc na świecie twierdzi, że przechowuje część relikwii Krzyża, jednak nie ma jednoznacznej pewności co do tego, które z nich przechowują prawdziwą część Krzyża. Jednym z miejsc, które posiada relikwie, jest Bazylika Świętego Krzyża w Jerozolimie w Rzymie, a także Kościół Świętego Piotra w Rzymie, gdzie znajdują się fragmenty drzewa krzyża.

W Polsce najwięcej relikwii Krzyża Świętego znajduje się w Sanktuarium w Licheniu. To miejsce przyciąga pielgrzymów z całego kraju, którzy pragną zbliżyć się do jednego z najważniejszych symboli chrześcijaństwa. Oprócz Lichenia, relikwie Krzyża Świętego znajdują się także w innych miejscach w Polsce, jak Kościół Mariacki w Krakowie, czy w Bazylika Świętego Krzyża w Warszawie, gdzie przechowywana jest część relikwii Krzyża Świętego. 

Na przestrzeni wieków wiele relikwii gwoździ z Krzyża zostało odkrytych i przekazanych do różnych kościołów. Istnieje wiele teorii na temat liczby gwoździ użytych do ukrzyżowania Jezusa. Według tradycji rzymskiej, do ukrzyżowania wykorzystywano zwykle trzy gwoździe – jeden do każdej z rąk i jeden do nóg. W historii Kościoła odnotowano kilka miejsc, w których przechowywane są relikwie tych gwoździ. Wśród najważniejszych znajdują się Bazylika Świętego Krzyża w Jerozolimie w Rzymie i Kościół w Notre-Dame w Paryżu, gdzie znajduje się część tych relikwii. W Polsce także są przechowywane relikwie gwoździ, a niektóre z nich znajdują się w Sanktuarium w Licheniu. Pielgrzymi mogą oddać cześć tym niezwykłym relikwiom, które nie tylko przybliżają nas do wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat, ale także niosą przesłanie nadziei, miłości i zbawienia.