KalendarzRolników.pl
PARTNERZY PORTALU
  • Partner serwisu Kujawsko-Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego
  • ODR Bratoszewice
  • Partner serwisu Narodowy Instytut Kultury i Dziedzictwa Wsi w Warszawie
  • Narodowy Instytut Wolności
  • Partner serwisu Krajowa Rada Izb Rolniczych

WYSZUKIWARKA

W kościele denerwuje mnie... gdy tzw. wierzący mówią "Chrystus - tak, Kościół - nie"

Opublikowano 05.02.2018 r.
Od kilkudziesięciu lat niegasnącą popularnością cieszy się dość chwytliwe określenie „Chrystus – tak, Kościół – nie”. Sformułowanie niemalże marketingowe, ale w swej istocie zupełnie nielogiczne i nieprawdziwe. Biorąc jednak pod uwagę jego nośność oraz fakt, iż dociera ono do osób, które niekoniecznie muszą mieć przygotowanie teologiczne, może wywołać sporo zamieszania. 

    1. Problem sięga głęboko

Zdanie, choć wydaje się tylko nośnym hasłem, swoimi korzeniami sięga jednej z większych dyskusji w środowisku protestanckim, w zakresie religiologii, dotyczącej rozróżnienia wiary i religii. Choć samo rozróżnienie nie jest błędne, to próby przeciwstawiania tych dwóch terminów już tak. W delikatnie zmienionej formie kwestia pojawiła się powtórnie przy okazji badań nad historią życia Jezusa. Wtedy właśnie błędnie przeciwstawienie religii i wiary zastosowano w mówieniu o Jezusie. Pojawiło się określenie Jezus historii i Chrystus wiary. Samo w sobie mówi o różnych wymiarach badań życia i działalności Jezusa, jednak rozumiane i używane na zasadzie kontrastu prowadzi do przeciwstawienia Jezusa historii i Chrystusa wiary.  Pierwszy miałby być obrazem namalowanym przez historię, drugi przez wierzących w Chrystusa uczniów (czyli Kościół). W konsekwencji takie myślenie prowadzi najpierw do rozdzielenia Jezusa i Kościoła, a później przeciwstawienia Jezusa Kościołowi.

    2. Chrystus wiary jest tym samym Jezusem historycznym

Chrystus wyznawany przez uczniów jest tym samym Jezusem, który urodził się w Betlejem, za panowania króla Heroda, mieszkał w Nazarecie, zaczął przepowiadać bliskość Królestwa Bożego, co potwierdzał znakami i czynami oraz powoływać swoich uczniów. To oni byli świadkami jego życia i to oni zaczęli przekazywać informację o największym z dokonanych cudów zmartwychwstaniu, czego świadectwem był pusty grób i objawienia się Chrystusa zmartwychwstałego. Nie głosili innego Jezusa, innego Jezusa jak tego, którego spotkali, z którym jedli i pili, i który w ich obecności czynił znaki i cuda. Jezusa historyczny i Chrystus wiary jest ta samą osobą.  Wspólnota zgromadzonych przez samego Jezusa uczniów – z Jego woli uobecnia jego osobę w znakach sakramentalnych i posłudze miłości, przepowiadając Słowo, które On sam głosił.

    3.  Kościół – mistyczne ciało Chrystusa

Już pierwsi uczniowie mieli świadomość jedności Chrystusa i Kościoła. Jednym z ważniejszych świadectw takiego myślenia jest nauczanie św. Pawła o Kościele, jako mistycznym ciele Chrystusa zawarte w Liście do Kolosan i w Liście do Efezjan, w których apostoł mówi o Chrystusie, jako głowie ciała, czyli Kościoła. Papież Benedykt XVI tak o tym pisze:

Tytuł ten stosowany jest w dwóch wymiarach. W pierwszym znaczeniu Chrystus postrzegany jest jako Głowa Kościoła (por. Kol 2, 18-19 i Ef 4, 15-16). Oznacza to dwie rzeczy: przede wszystkim On zarządza, kieruje, odpowiada za prowadzenie wspólnoty chrześcijańskiej jako jej przywódca i Pan (por. Kol 1, 18): «On jest Głową Ciała — Kościoła». W drugim znaczeniu jest On Głową dającą siłę i żywotność wszystkim członkom ciała, którym kieruje (istotnie, zgodnie z Kol 2, 19, należy «trzymać się mocno Głowy — [to jest Tego], z którego całe Ciało [jest] zaopatrywane i utrzymywane w całości»): czyli On nie tylko rządzi, ale jest organicznie z nami związany, i od Niego pochodzi również siła potrzebna, by postępować w sposób prawy (Benedykt XVI, Audiencja generalna, 14 stycznia 2009).

Tak jak ciało nie może żyć bez głowy, a głowa bez ciała, tak nielogicznym jest odłączanie Kościoła od Chrystusa, albo ich przeciwstawianie.

 

 

kontakt1.jpg Ks. Tomasz Ślesik
 
 
Zainteresował Cię ten artykuł? Masz pytanie do autora? Napisz do nas tutaj

Komitet do spraw pożytku publicznego
NIW
Sfinansowano ze środków Narodowego Instytutu Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030
PROO